inloggen
voeg je netgedicht toe

Netgedichten

netgedicht (nr. 66.149):

Papillon

Ik heb mij gewenteld in woorden zoals
een drenkeling naar wrakhout snakt, maar
mijn donkere Jonasjaren zijn voorbij en
de lyrische walvis spuugt mij uit, ik
beland in de chaos van de eindeloze leegte

ik strompel als een melaatse door de
nieuwe middeleeuwen, verguisd door de wrede
rijken en de magere uitstraling van hun
kille harten. De vijand is alom, het tij
is niet te keren, ik kan mij nauwelijks
verweren, verlichte geesten raken in het
nauw, de gestolde waanzin is overmachtig

ik ben de afgesleten voetzool van een wrede
god geworden of genaak ik juist hier zijn
immense mildheid? Is de aanblik van mijn
trotse lier in de treurwilg te dragen?
ik ben een stoffige ikoon in een donkere
kapel, waar geen mens naar omkijkt of
soms een oude priester met een bestofte
mouw, wijwatertranen en geheime toverspreuken

om god te manipuleren, wat al eeuwen mislukt

Schrijver: Joanan Rutgers, 23 november 2018


Geplaatst in de categorie: eenzaamheid

3.0 met 2 stemmen aantal keer bekeken 117

Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)