Odysseus' heimwee

Laag uit zee verheft zich
op een rotsenrijke bodem
de woudomzoomde Neritos
als boegbeeld van je dromen

ooit was dit je thuisland
je vanzelfsprekende woning,
vader van Telemachos
o listenrijke koning.

een kiel is nu je nieuwe grond,
een deinend fundament,
de hemel het plafond
en wijd en zijd tot aan de kim

een breed panopticum en 's nachts
een sterrenfirmament
als leidraad in de stromen
van Poseidon's willekeur

god der wrake van het water,
storm en wervelwind;
uit wolken rijzen luchtpaleizen,
uit de golven klinkt een stem

'sla geen acht op zangsirenen
smeer je oren in met was
denk aan Ithaka en laat je
stevig binden aan de mast!'...

o zwaarbeproefde diepgekwelde
onder zorg bedolven
woningloze koning
met je zoon diep in je hart

vaker was je uitgedaagd
en in de ban van een godin,
nu drijf je almaar verder
van de bron waar liefde welde

heen en weer geslingerd
tussen je gevoelens en je hoofd
is het telkenmale Pallas,
daimon in je uur van nood.

Voor je makkers heer en meester
voel je je toch meer
een primus inter pares,
gelijk de golven van de zee

maar in je dromen 's nachts
word je door weemoed haast verteerd
eenzaam en alleen
verlangend naar Penelope.

Odysseus Penelope Ithaka Pallas

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 4 stemmen 73