Netgedichten

netgedicht (nr. 10.001):

Doorzie de zee

Zij zal je niet omhelzen
als je verdriet hebt.
Na jouw levensschreeuw zal zij
gauw wegvloeien en onaangedaan terugkeren.

Jij ziet haar natuurlijk toesnellen,
jouw tranen wissen met 'just come here'.
Helaas - de zee weet van dit alles
niets.

Zou jij de zee in je hoofd
wel aan een mens vertellen?

'Wat de wind wil, voer ik uit.
Stranden vullen, stranden legen,
altijd ben ik in beweging.'

'Mocht ik toch nog stilvallen,
dan ben ik anti-zee:
een waterpas-bespiegeling...
Ik zie je rimpelloos genieten!'

'Kom, ontmoet me in de branding.
Daar spui ik wilde visverhalen
want de mens weet van dat alles
veel niet. So, I see you there.'

Je kreeg de oceaan als gastheer:
terrasjes, doorkijkjes, spelonkjes,
snuitjes van dolfijntjes, scholen
zeepaardjes schoten voorbij,
in éen keer - werd jij geïnstalleerd
als Hoofd van het Roggenrijk.

Je zuurstoffles bleek ontoereikend.