koud
ik heb het meisje van de buren uitgescholden
ze was genoeglijk in haar eigen tuin het wicht
ze had een ongerepte blik op mij gericht
haar misdaad was bestaan terwijl zij holde
rondom haar huis ik moest de kinderziel vernielen
ze was vijf jaar maar ik heb nooit een vorm van spijt
die kleintjes pakken is een vorm van dapperheid
geweldig mooie driften die mij bezielen
ik kan de wereld als de vijand slechts beschouwen
nooit heb ik meeleven of inleven gevoeld
veel meer dan grommen kan ik niet en simpel grauwen
als iets mij stoort dan hebben zij het kwaad bedoeld
als ik dat vind dan zullen zij het zwaar berouwen
het laat mij koud ook wat dat kindje daarbij voelt
... Wat als je narcistische of agressieve buurman gedichten zou schrijven? Ik probeer mij in zo’n zieke kop in te leven en schrijf zijn poëzie, gebaseerd op persoonlijke ervaringen. Ze zijn zo surreëel, dat de ‘normale’ lezer onmogelijk in de wereld van de lyrische ik kan verblijven. ...
Zie ook: https://www.pieterraaijmakers.nl/
Schrijver: Pieter Raaijmakers
9 mei 2023
Geplaatst in de categorie: geweld
agressie
62
Geef je reactie op deze inzending:
Het ontmenselijken van een persoon/personen gebeurt dagelijks. Denk aan de toeslagenaffaire, aan het stelselmatig pesten, het uitsluiten, het stigmatiseren van mensen.
Ik vind het wel belangrijk om iemand niet uitsluitend te veroordelen en weg te zetten als een afschuwelijk mens zonder je te verdiepen in de motieven, de beperkingen van de ander. Het gaat om het veroordelen en het corrigeren van de slechte daden van de mens en niet om de mens zelf. Geen mens vraagt bij zijn geboorte om maar zo’n slecht mogelijk persoon te worden!