Netgedichten

netgedicht (nr. 4.462):

Poëzie postnataal

Daar sta je dan, zo eenzaam in het wit
zwart en naakt, nog knisperend vers van vorm
volkomen naamloos weggefilterd uit de storm
van al mijn talmen, natrillend in de juiste snit

Met ritme langs jouw ranke klanken
glijdt mijn oog over het gevulde veld
jij staat verhoogd, ik weer op nul gesteld
en weet je, onbeholpen, nu nog niet te danken

Ik keer je langzaam in het licht
er spiegelen letters op jouw huid
woorden weerkaatsen zonder geluid
een rijzend beeld ontrafelt en verdicht

Dan valt de sluier van jouw gezicht
en kus ik jouw delen tot een gedicht.