Open steeds verder het wordt lichter de schaduw gaat verdwijnen vrij.…

Wat mij ten diepste stuwt en voedt wil ik delen met jou en met velen; wil ik zaaien en begieten, vruchtbaar laten worden en stralen, zoals licht dat niet verborgen kan blijven onder een bank of in een hoek van de kamer, maar trilt en uitdijt tot vreugde en verkwikking van de ziel. Wie vindt de klanken, de geuren, de beelden die oproepen…

bevroren leek mijn hart verklonken aan een koude grond alsof er nooit zoiets bestond als innerlijke warmte mijn woorden leken als verstopt mijzelf kon ik niet spreken zelfs jij, die niet meer komen zou en o zo ver bent, jou kon ik niet meer bewegen de sleutel tot mijn warmte af te geven…

Een ster heeft zij in haar ziel getattoeerd Een woord rust op haar lip. Een traan streelt haar oog. Een hoop leeft in het hart van Anne.…

Terwijl zij langzaam blad voor blad omslaat en herinneringen traag, zeer traag wees laat worden verbergt een ezelsoor een beetje krom gevouwen schimmen van wazig zwart-wit vloeipapier lijkt te dansen maar kraakt plotseling bij het laatste tafereel ze staat op schuift haar stoel achteruit en sluit de gordijnen…

in het aardse speuren de wandel in een gesluimerde middagzon waarin het ijs zich tot bloemen vormt een verlept boeket op een schuurraam de merel op het tuinhek een poging doet iets lieflijks de stille hof in te zingen daar, waar de kale winterbomen mij links en rechts treurende omringen in die kou zoek ik naar iets waaraan ik mij…

Een krant waait door de straat, wordt een stukje opgetild en verder gestuurd, je houdt je hoed en je hart vast, zo sterk als het hier waait maak je zelden mee. Zelfs de lantaarnpalen lijken mee te geven, buigen hun hoofden van ijzer en het licht verdeelt zich in de waterdruppels eromheen. Je draait je om, doet de deur dicht en gaat op weg…

De wijn smaakt te sterk en is niet soepel, het leven is een fles met duistere inhoud en je drinkt hem leeg tot op de bodem. Het graf wacht daar, ja, tijd genoeg om uit te rusten, bij te komen van de ratrace, de klappen en de kleerscheuren die je op- liep kunnen nu ook gaan helen en daarom is de dood je soms verontrustend aangenaam. En niemand…

Nu jij niet meer bij mij bent wacht de nacht met vreemde stilte ik was jouw stem zo teder gewend omring het duister nu met kilte ben ik alleen, o nacht zo lang hoor ik slechts in tranenzang hoe dwaas ochtend zal aanbreken zonder jou in mijn vizier eenzaam is het wachten hier dat mijn hart niet meer zal hopen ik het hopen zal vergeten…

Ons kind liep klein onder de sterren en zag jouw lach hoog aan de hemel Jij vond boven de Vrede die jij nooit had.…

Er zijn zo van die dagen, dan wil ik niemand zien. Wil ook met niemand praten. morgen weer misschien. Vandaag is het zo'n dag. Alleen "jij" bent in mijn gedachten... Ik haal je heel dicht bij. "Jij"komt mijn verdriet verzachten. Tegenover jou, daar ga ik zitten, nee, ik zet me niet naast je neer. Dan kan ik jou niet zien.... het…

Wrijf mijn tranen uit de ogen van de nacht. Die dan plaats maakt voor de morgenstond. Samen zullen ze me daar gaan begroeten. Tranen gaan met de nacht verdwijnen. Verwelkom dan zo een mooie nieuwe morgen.…

eens kon ik zo vrijelijk dansen met de waterjuffers rond de poel had ik nog het naïeve, het gevoel dat een voorjaarsvlinder niet zou sterven maar veilig wist te slapen in een sterrenbos genesteld onder een zacht bedje mos hoe vaak toch opende zich het rozenhart sloten de blaadjes zich vol tederheid in een pose vol vertrouwen wist zich…

In mijn herinnering komen er steeds weer beelden voorbij met een blik uit mijn verleden. Sommige zijn nog steeds scherp andere werden vager raakte ik langzaam kwijt in de tijd. Beelden van fijne herinneringen van verdriet en pijn voel dan ook weer het eenzaam zijn. Een mensen leven is net een film vol van emotie, waar dingen in gebeuren…

Graaf niet zo diep in mijn geest. Dit zou je eigen leed kunnen zijn . De melancholie achter het woord die je nu toevallig leest.…

Waar de kou weer spreekt ben ik het verhaal dat begint met de wens die de wakende dag vraagt om elke eenzame echo te veranderen in een belofte van warmte en gebaren die elkaar vinden met een liefde zonder zwaartekracht en ogen die beloven dat woorden van afscheid niets meer zullen uitdoven.…

Dromen van nog vele woorden van leven in mooie herinnering aan liederen of schone teksten in ritme en metrum menig metafoor klanken der Muzen als streling van gehoor strelend als handen het lichaam beroerend de mond als een zoen omarmend de ziel het hart verwarmend jouw ogen herkennend in ‘t missen van jouw warme woorden van toen.…

De avond draagt het licht van de nacht waar ik kijk en wacht in een stil verlangen. Tot de sterren aan het firmament verschijnen mijn gedachten in tijd en ruimte verdwijnen. Als de ochtenddauw mij gaat omarmen zal de nieuwe dag me ook weer verwarmen. Zal dan mijn vleugels dicht gaan vouwen niet meer vluchten maar het leven…

Vandaag behang ik mijn kamer met jouw lach het schatert me van alle kanten tegemoet ik borduur jouw vrolijkheid op mijn nieuwe pak het wordt vandaag een zonnige dag in mijn huis.…

[kan ik ook niet schrijven] wat botweg, voor jou een platitude in een wereld die transparant staat voor je eigen ik, een ik zonder vorm met wel een tijdlijn waaraan je bestaan zich bedient aan de rafels van jouw eigen gestopte sokken in iedere lichtval verzwijg je weer een dictee jij tekent de leegte in een door jouw gefantaseerde wereld…