Pasen, Pasen, luide klinke nu de slag van lerke en vinke, nu de stem van mense en dier! Pasen, Pasen, wijd het vier, wijd het licht en pin de lampen, laat de verse wierook dampen: Hallelujah, 't jok is af van de dood en van het graf! Pasen, Pasen, opgestanden, is de God, die boze handen hadden aan het…

Hij was het graf al uitgegaan Vóór ik Zijn dood bezoeken kon. Een zwarte leegte in de zon Gaapt de spelonk mij aan. O wát ik hoopte in mijn verdriet, Hij kwam mijn ongeduld nog vóór. Maar, Die ik door de dood verloor Vind ik ook levend niet. De olijven met de lichte wind Verzilvren in de zonneschijn, Waar 't hart niets dan zijn oude pijn…

De Vrouw. Meer dan de mannen zijn de vrouwen trouw als goud; Sla slechts de boeken op; zij doen op duizend bladen U lezen, wat voor eedle daden, Zo menig vrouw, deed voor der mannen lijfsbehoud. De Man. Wel zo, dat snoeven staat u wel! Één voorbeeld doet uw trouw ver onder de onze dalen, Haalde Orfeus niet zijn vrouwtje uit de hel;…

De dieren, onze vreugde- en leed-genoten, Zijn onze broeders, maar niet, zoals wij, (Daar zij ons niet beheersen kunnen) vrij; Hun leven is, als 't onze, uit stof gesproten. Dit weten wij, maar 't is ons niet ontsloten, Niet of zij weten van der stof waardij. Zij denken en herdenken; nochtans, zij Vermogen…

Hem die mij grof beledigt, Mij overlaadt met schand En openlijk mij belastert, Hem reik ik de broederhand. Maar die mij voorkomend bejegent, Die mij aan zich verplicht En zich mijn vriend durft te noemen, Die spuw ik in 't gezicht. --------------------------------- Immortelle LXXXIII (1878)…

Als liefde van een aard'ling aan dorst randen De lichtgestalte van een hemeling, Je weet, dat zij tot nevelbeeld verging, Tot hoon rondom heet hunkerende handen: Zo dacht je dat, toen - lucht'ge zweveling - Je om mij de rust verliet van effen landen, Ik jou applaudisserend op liet branden, Verijlend zelf tot vlucht'ge neveling. Voor …

Natuur gaf aan mijn Chloris Haar allerschoonste gaven. Zij gaf haar schone leden, Zij gaf haar tintelende oogjes, En blosjes op de wangen, Zij gaf haar, trots der mannen, Een vlug vernuft, en oordeel. In ’t kort, zij gaf haar alles, Wat maagden kan versieren. Maar jammer is ‘t – zij weet het! --------------------------------------------…

Nu ik me in 't reinst van de nacht Met U vereenzamen mag, Uit zich mijn twijfel als klacht Gaf ik genoeg U deez' dag? Werd mijn geduld en mijn daad, Al wat ik derfde en dorst, Sier voor Uw leest en gelaat Lieflijk juweel op Uw borst? En het geloof in de droom, 't Schoon waar de zoeker naar zucht, Kroont het Uw lover, o boom,…

Jantje kwam Van Amsterdam. Veel had Jantje te vertellen; Jantje was zo machtig wijs, Dat zijn borstje scheen te zwellen, Of hij kwam van 't paradijs. Jantje droeg Vast moois genoeg: 't Was een jasje van fijn laken; 't Was een hoedje, rijk van glans; En hij dacht jaloers te maken Al de vrijers, al de mans. Jantje zag Met witte lach…

Denk niet, lieve speelgenoten! Dat de tijd mij heeft verdroten, Toen ik gistren zat alleen. Die vermaak heeft in het lezen, Hoeft geen eenzaamheid te vrezen. Maar is altoos wel tevreên. Vader zegt, dat brave mensen Dikwijls naar die uurtjes wensen; Dikwijls naar hun kamer gaan, Om in oude en nieuwe boeken Wijze lessen op te zoeken:…

Geen luid geluid, geen luid geluid De winter vriest de vreugden uit. Maakt grond en sneeuw en harten hard en al de bomen zwart De hutten staan zo kil en stil alsof haar elk gesloten wil daarbinnen dringt de koude maar, daar uit de dodenbaar Gebogen hoofds, vereenzaamd droef Een moeder die haar kind begroef Sluipt wanhoop d' aarden straten…

De tastende ontucht van uw teedre handen. Het duister...geur van rozen en van wijn. Morgen zal wroeging weder wreder branden. Maar heden: laat ons zalig zijn. ------------------------------------------- uit: Kwatrijnen (1924)…

'k Had haar zo graag nog eens, Voordat zij ons verliet, Goênacht gekust. Zij zeiden: ‘Beter niet.’ Zwaar, door hun zacht vermaan, Sloeg mij hun medelij; Niet zien.... Nooit meer.... En toch Zó dichtbij. Toch: ‘Beter niet’. - Dat woord Grijnst me overal nu aan. ..... O, had ik Niet verstaan! ------------------------------------- uit…

'K zie nu al hoe 'k, als jij gestorven bent, Zal zitten, kijkend naar je stil gezicht; Wel vol verleden, toch pijnlijk verlicht, Dat jij ten minste geen verdriet meer kent. Mijn handen zullen, vroeger lang gewend, Van zelf aaien je haar, waar levend ligt, Als vroeger, nog het diep glanzende licht, Dat uit de dood mij jouw vergeving zendt.…

Nu, lachend, speuren mijn begerige ogen Naar iedre sater, die ik, marmer zie, Beschonken, neergezonken op één knie, De wijnzak drukkende; dra zat gezogen, Loert naar een nymf hij met zijn scheel gespie: Zijn dronken vingers bootsen, lustgebogen, Krambevende haar lichaam na: gedogen Zal hij het nooit, dat zij hem snel ontvlie. Zijn lach grijnst…

Waarom uw blik mijn blik niet boeit? Waarom uw lach mijn lach niet wekt? Waarom niet heel mijn hart ontgloeit bij 't schittren van de reinste schatten dat elk gemoed naar 't uwe trekt? Eens zwom mijn ziel, als uwe ziel, in wondre wonne en zonneschijn; maar 't leven kwam, de sluier viel, die 't al met toverwaas omschemert, en naakt bleef…

Een fabel Vonk'lend door het loverduister, Zelf onkundig van haar luister, Licht-ster van de klavergrond, Doolde een glimworm in het rond. Uit het zwabbrig slijm gekropen, Stort een pad, met vuil bedropen, Op die fel gehate schijn 't Onweerstaanbaar moordvenijn. ‘Waarom doodt in arren moede, Waarom doodt mij uwe woede, Daar 'k u nooit…

Ergens moeten toch zijn de lichte waatren van haar ogen Mijn handen zijn zo hete en droge en het lichte water van haar stem mijn keel is een dorre klem. Het kan toch zo altijd niet duren met de brandende uren mijn stem is schor, mijn ogen dor. ----------------------------- uit: Verzen (1890)…

Hij staat in 't zonlicht, in een vloed van bloemen, 't Verwarde kluwen van zijn kers te ontvlechten, En zorgzaam, wijl de hommels hem omzoemen, Helpt hij een stengel om zich vast te hechten, En iedre nieuwe, rood getroste slinger, Die hij bevrijdt van wie zijn bloei bedekten, Betast hij zoekend met voorzichtge vinger, En stoort de blinde…

Over alle daken bloeit mijn bleke wake; alle sterren toe reikt ze, strak en moe. Baart dan alle bangen steeds een nieuw verlangen? Is dan alle vrees liefdes vrouwe en wees?... - Over alle daken bleek-gebloede bake; over heel de wereld heen liefde en leed, - alleen...…