inloggen
voeg je poëzie toe

Poëzie van Piet Paaltjens

1835-1894

Laatst toegevoegde poëzie (nr. 39):

Aan Jacoba

In uw grote bruine blikken
Schuilt een wondre tovermacht.
Nu eens troosten zij mij zacht;
Dan weer doen ze mij verschrikken.

Praat ik rustig met u over
Iets van algemeen gewicht,
Vriendlijk straalt dan uw gezicht,
Als de maan door lentelover.

Maar nauw waag ik het te klikken
Van mijn hard poëtenlot,
Of meedogenloze spot
Vuurspuwt uit uw donkre blikken.

Is het dan zo iets bespotlijks,
Steeds te plassen in een zee
Van het onverklaarbaarst wee?
Is dat niet iets gruwzaam-godlijks?

Hoe? Reeds fonklen weer uw blikken?
Enge, och, genade! Ik zweer:
'k Spreek nooit van mijn lijden weer!
Stom hoop ik mij dood te snikken.

----------------------------------------
uit: Lelietijgers (1856)

Schrijver: Piet Paaltjens
Inzender: Redactie, 4 januari 2024


Geplaatst in de categorie: verdriet

3.0 met 11 stemmen aantal keer bekeken 4.368

Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)