inloggen
voeg je poëzie toe

Poëzie van Tijs Volker

1892 - 1979

Laatst toegevoegde poëzie (nr. 0):

NACHT

Muisstil daalt de nacht op aarde
dooft elk al te scherp geluid.
Vlakt de lijnen, diept de schaduw,
veegt de verven alle uit.

Schikt de sterren aan de hemel
tot geen donker plekje rest,
Laat een schemering op het water
en een glans in 't verre West.

Dan rust ze uit en mijmert stille,
zalig in haar zachte glans
En hoe stiller 't wordt, te meerder
schittert alles aan de trans.

En hoe stiller 't wordt, te dieper
zinkt het dichte duister neer.
Zelfs de breed gebogen lijnen
van de bomen zie 'k niet meer;

Eenzaam glijden bootje en schipper
over donkre stroom, zo ver,
En het lichtje dat in top zit
is als een verdoolde ster.

Gedichten (1937)

Schrijver: Tijs Volker
Inzender: Redactie, 5 juni 2017


Geplaatst in de categorie: natuur

4.0 met 1 stemmen aantal keer bekeken 585

Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)