Poëzie

1780 - 1856

poëzie (nr. 4.602):

Voor mijn Hond

Alard is dood. Een traan ontsprong mijne ogen,
Toen hij de zijne sloot;
Ik schaam mij niet: ik ben bewogen:
Alard is dood.

Hij hing me aan 't lijf; hij kleefde me aan de kleren
Hij kwispelde aan mijn zij;
Nog stervend sloeg hij menig keren
Het brekend oog op mij.

Hoe dikwijls lag hij naast mij op de zoden
Aan gindse eik, als ik, de stad
In 't vreedzaam avontuur ontvloden,
Te peinzen en te mijmren zat!

'k Wil aan die eik voor hem een grafterp stichten
Hij heeft die eer verdiend.
Beschijn hem minzaam, hemellichten!
Hij was mijn trouwste vriend.