inloggen
voeg je poëzie toe

Poëzie

1896 - 1933

poëzie (nr. 3.637):

Mensenogen

Ik houd van ogen door weemoed gewijd
Ik houd van ogen die hebben geschreid
Die hunkerend uitzien van groot gemis
Of starlings staren van droevenis.

Ik houd van ogen die prachtig spontaan
Van grote smart naar geluk willen gaan
Die moe van gemijmer in avond’lijk land
Weer blikkeren uit ruiten waar zonlicht in brandt.

Maar God’lijk de kijkers die schreiens gereed
Schitteren en zingen hoog boven hun leed
‘t Zijn zij die der zielen ellende bevroên
die lachen om and’ren geen zeer te doen.

Schrijver: Alice Nahon
Inzender: L.G. Vreugdenhil-Kuiler, 2 juni 2019


Geplaatst in de categorie: verdriet

3.0 met 31 stemmen aantal keer bekeken 7.290

Er zijn 2 reacties op deze inzending:

Naam:
Coudyzer
Datum:
25 februari 2023
Een gedicht dat de tedere mens raakt tot in de ziel zo echt en warm!
Naam:
Paul Buckens
Datum:
18 november 2019
Een van die mooiste gedichten , is mij reeds 60 jaar bijgebleven en vnl die laatste zin.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)