Poëzie

1862 - 1920

poëzie (nr. 894):

'K BEN VREEMD TE MOEDE

'k Ben vreemd te moede .... er vlot iets om me henen
als grauwe mistlucht in Novemberlanen;
'k ben droef te moede als een, de borst vol tranen,
met 't naar gevoel van nimmermeer te wenen ....

'k Ben laf te moede .... o klaar in 't leven lezen,
o nimmer zich met mannenkracht omgorden;
o klaar besef van kunnen-zijn en toch-niet-wezen,
van willen-zijn en toch-niet-willen-worden!

Van op de grond der zee reikhalzend stijgen
en snakken naar de lucht, het licht, het leven,
en aan der wanhoop ijskorst blijven kleven:
daar aâmloos tussen leven, sterven hijgen ....

'k Ben droef te moede als een, de borst vol tranen,
met 't naar gevoel van nimmermeer te wenen ....

April 1888