Poëzie

1864 - 1952

poëzie (nr. 928):

SONNET

Ik ben in eenzaamheid niet meer alleen,
Want waar mijn ogen langs de wanden dwalen
Schemert uw lach daarheen. Ontelbre malen
Hoor ik in 't klokgetik uw voeten treên.

En langzaam nadert gij, zo ver, zo kleen...
'k Zie dat een brede neevlenkring met vale
Lichtloze sluier u omhult; dan dalen
Zachtjes uw lichte schreden naar mij heen.

Uw adem vaart mij aan! gij zijt verschenen,
Ik zie uw ogen in mijn ogen gaan;
'k Hoor in de wind, die langs mijn ruiten henen

En door de schouwe klaagt, uw woorden aan,
Zó vreeslijk droef en teer, dat 'k u zie staan,
Met bukkend hoofd, om in mijn arm te wenen.