Poëzie

1859 - 1941

poëzie (nr. 3.775):

STERREN

O de heilige onsterflijke sterren,
hoog boven mijn sterfelijk hoofd,
Waar 't geloof met zijn kindervertrouwen
mij een hemel eens had beloofd,
als deze ogen zich sluiten voor eeuwig
- en dit lijf wordt ten grave gebracht, -
o de stille onbegrijpelijke sterren!
o 't mysteriënheir van de nacht!

Lief, de dag is zo druk en zo nuchter,
zo voor 't kleine en voor 't stoffelijke alleen, -
en de mensen verlooch'nen hun ziel
en naar 't eeuwige leven vraagt geen.
Kom met mij, waar de heilige nacht
met haar ogen van sterren wenkt, -
waar een adem van liefde ons omzweeft
en de Hoop met haar beker ons drenkt.

Lief, eens zullen wij sterven, wij beiden,
wij samen of ieder alleen,
en het graf is zo diep en de hemel zo hoog
en of God leeft weet geen -
en 'k heb niets dan de stem van mijn hart,
die mij 't eeuwige leven belooft,
en de heilige onsterf'lijke sterren,
hoog boven mijn sterfelijk hoofd.