Poëzie

1830-1899

poëzie (nr. 3):

Traagzaam trekt de witte wagen

Traagzaam trekt de witte wagen
door de stille strate toen,
en 't is wenen, en 't is klagen
dat ze bin' de wijte doen!
Stap voor stap, zo gaan de peerden,
traagzaam, treurig, stille en stom,
en zij kijken, of 't hun deerde,
dikwijls naar hun meester om;
naar hun' meester, die te morgen
zijn beminde peerdenpaar,
onder 't kammen en 't bezorgen,
zei de droeve nieuwemaar.
'Baai,' zo sprak hij, 'Baai en Blesse,
heden moeten... stille! fraai!
moeten wij naar de uitvaartmesse,
met de wagen, Blesse en Baai!'
En toen, na zijn hand te doppen
in 't gewijde water klaar,
zegent hij de hoge koppen
van 't onachtzaam peerdenpaar.
En hij kust en kruist ze beiden,
en "gij," zegt hij, "Blesse en Baai,
moet een lijk naar 't kerkhof leiden
Baai en Blesse, stille! fraai!
Schuimen zoudt ge en lastig zweten,
zo 'k u zonder wete liet
van de mare, en zoudt verheten,
gave ik u den zegen niet!"
En hij zelve kruist en wijdt hem
eer hij ze in de breidel vangt,
met het water, dat bezijd hem
aan de ruwe bedspond hangt.
Want hij slaapt bij zijne beminde
peerden en bezorgt ze trouw,
trouwer als voor eigen kinde
eigen moeder zorgen zou.
Hij besproeit, en met gewijden
pallem speerst hij peerd en stal,
om de lijkvaart te bevrijden
van gevaar en ongeval.
Ha! wie weet hoeveel gevaren
die niet hebben uit te staan,
die met peerden, - God bewaar' hen! -
die met hunne meesters gaan?
Traagzaam rijdt en rolt de wagen,
treurig door de strate voort,
en 't is krijsen en 't is klagen,
dat men onder 't dekzeil hoort.
Stap voor stap zo gaan de peerden,
ziende naar hun meester om;
stap voor stap, alsof 't hun deerde,
traagzaam, treurig, stille... en stom!