inloggen
voeg je poëzie toe

Poëzie

1865-1925

poëzie (nr. 4.144):

LAATSTE WIL VAN ALEXANDER

Dan, als ik tuimel in de kist
doodsoverwonnen en bezweken,
laat mijn twee handen zijn ontbloot,
en uit de baar naar buiten steken.

Dat, als ik het paleis verlaat
en langs de grote weg mij richt,
een elk mijn schamelte ontwaar'
en worde door mijn lot gesticht.

Hoe zulk een, die veroverd had
van aarde-oppervlak tot aan
de helle hoogten van gebergt',
de diepten van de Oceaan,

Die des turkooizen hemels vriend
en onbeperkte gunsteling
de verste grens van het heelal
in zijn grootmeesterschap omving,

En zeggen kon: mijn stalen arm
noopt de bevolkte wereld gans,
dat hij zijn opgebrachte cijns
uitstorten moet in mijn balans,

Ziet aan! hij maakte zoveel zorg
en moeite en zoveel schats te schande
en is verloochend door zijn geld
en heengegaan met lege handen!

Zegt overluid dit al, opdat
de drom der saamgeschoolde velen,
elk naar zijn rang in deze dag
van onmacht en berooidheid dele.

Dat zij de kittel van het goud,
het veile, in hun ziel verslaan
en zuchten om hun eigen lot
en niet om mijn verloren gaan.

Schrijver: J.H. Leopold
Inzender: Redactie, 18 januari 2021


Geplaatst in de categorie: overlijden

4.0 met 32 stemmen aantal keer bekeken 1.757

Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)