Poëzie

1862 - 1920

Laatst toegevoegde poëzie (nr. 5.280):

LANGS DE NETE

Lijzig rimplend vloeit de Nete
door de diepe dennenwouden,
door de weiden, langs de dreven,
in dit land van peis en vreê,
wouden, lanen, vee en hoeve,
slanke scherpgespitste torens
en de dunbewolkte hemel
wentlend in heur rimpling meê.

Glijdende uchtendzonnestralen
zilvren fijn de lichte nevel,
traagzaam wuivend om het landschap
als een sluier, maagdelijk blank;
en geen klank trilt in die stilte
dan, van verre - o ver! - gevaren,
slechts, bij pozen, halvling hoorbaar,
een verdoofde torenklank.

Schone droom! Hier, bij die Nete,
zacht het hoofd ter ruste leggen
en verzinken in die diepe,
blauwe en groene, oneindigheid...
niet meer denken, niet meer dromen,
niet gevoelen, niet beminnen,
zwaar van 't borlend sap der aarde,
dat u loom in de aderen glijdt.

En met lijf en ziel vergroeien
in dat zielloos plantenleven;
onder sneeuw en ijs gedoken,
slapen er, de winter rond,
om eens, door de lente ontzwachteld,
als een reus weer op te rijzen,
rijk van 't diep en krachtig leven
van de milde moedergrond.

--------------------------------------------
Verzen - uit Westerlo (1900)