inloggen
voeg je poëzie toe

Poëzie

1872 - 1945

poëzie (nr. 1.040):

Misanthropie

Mensen zijn lelijk, met hun lijf mismaakt
Door 't zwoegen, 't droevig kleed en de eeuw'ge ziekten;
Hun geest is laf, of zij voor 't leven schrikten,
't Ondoofbare, dat rond uw schijn-zijn waakt,

Verkracht smartvlees, dat nooit de banden braakt
Waarin u wevers van de dood verstrikten
Uit duistre nacht! Vleesogen die uw blik ten
Hemel nooit hieft, en maar wat stoflijks raakt!

Uw beendren zijn verkankerd door de zonde;
'k Zou, als 'k uw bleke mom afscheuren konde,
'n Beestmuil zien grijnzen. Dóód zijt gij; gesmoord,

Dóód is uw vlam. Rondtastend draait ge, als beesten
Verplet ge elkaar, te zoeken naar één Woord,
Dat lang vergeten is uit mensengeesten.

Schrijver: August Vermeylen
Inzender: Redactie, 5 april 2007


Geplaatst in de categorie: spijt

3.0 met 8 stemmen aantal keer bekeken 1.058

Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)