inloggen
voeg je poëzie toe

Poëzie

1811 - 1879

poëzie (nr. 1.043):

Door ’t kreupelbos

Wie in zijn jeugd op gladde baan
Te lang aan moeders handje stapt;
Geen strobreed hoeft ter zij te gaan
Of op geen steentje trapt,
Wijl hij zich nimmer voorwaarts waagt,
Eer ’t pad voor hem is schoon gevaagd, —
Hij heeft het zeker kalm en goed,
Maar blijft, bij ’t minst verlet*, een bloed*.

Maar hij, die vroeg reeds heeft geleerd
Zich zelf te redden, waar het voegt,
Die, waar hij ’t beter deel ontbeert,
Met minder zich vernoegt;
Al kruipt hij soms door ’t kreupelbos,
Hij maakt zich van de boeien los,
Hem door d’ afhanklijkheid gesmeed,
En wordt een man bij lief en leed.

Daar lopen er, helaas! nog veel
Met dik en drab Jansalie-bloed;
’t Wordt hun voor de ogen groen en geel
Bij ’t steentje voor hun voet;
Och, is hun jeugd nog niet vergaan,
Men laat hen eens voor ’t schuthek staan,
Of maak eens d’oude leiband los,
En jaag hen dan in ’t kreupelbos.

-------------------------------------------------------
verlet - beletsel, hindernis, uitstel
een bloed - een beklagenswaardig iemand, een sukkel

Schrijver: W.J. van Zeggelen
Inzender: Redactie, 17 april 2007


Geplaatst in de categorie: moraal

2.0 met 7 stemmen aantal keer bekeken 1.261

Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)