Poëzie

1883 - 1940

poëzie (nr. 3.962):

Morgenwandeling

Verlaten wij het slapeloze bed,
waartoe nog langer liggen waken?
van woorden is geen droom te maken,
die van het loden leven ons ontzet.

Sla om het vale afgedragen kleed,
bedek het bloot slechts van de voeten;
wij gaan en komen zonder groeten,
wij gaan naar ‘t bos, dat van geen wanhoop weet.

De berken in het bleke nevellicht
gelijken ranke, onbesmette maagden,
die nooit het treden uit de droom nog waagden -
o, vrouw, waarom de voet hierheen gericht?

De kille nacht hangt klam nog aan ons lijf,
de slaap ligt dood op onze mond en ogen,
de zon zal stijgen zonder mededogen
en mensen komen, en hun bont bedrijf.

Straks is het bos in volle dag gezet,
wat zullen wij in ’t levend uur beginnen?
o, vrouw, laat ons de lange dag herwinnen
en keren tot het slapeloze bed.