Poëzie

1883 - 1940

poëzie (nr. 1.065):

Souvenir apathique

Ik zie
je ponnie
een leugen fijn-wulps, maar zachter
en daarachter
de nacht met maanlicht er tegen
en donkere hellende stegen.
Wij
als twee schaamle schunn’ge vagebonden
aan ’t dolen…
apachen waren verscholen,
een dode lantaarn als wachter.

Ik zie je mond,
verdord papaverrood,
je tanden, die
in honger groot
het brood aan stukken braken,
verbroklend op het laken
en ‘k hoor je klagen
wijl ’t verzwond eer nog de nacht wou naken.
Ik zie je handen
rustloos zoeken en verstranden
in ’t doelloos uur der lege dagen,
of heel je tenger wezen
half opgerezen
gebogen naar de schemering
aan ’t lezen,
waaraan gedachte geenszins hing;
de losse vellen, vogels lamgeslagen
vervlarden op de grond.

Je ogen
in wimperen kanten
hel als briljanten
en daarin
bewogen
het zinnen zwoel op giftig schone logen.

En dan: een pad in ’t bos
en jij nerveus, je haren los,
met bleek, te bleek gelaat,
wil zingen ’t eigen lied
maar kan het niet;
je stem is heen…
alleen een schor geluid schroeit door het vroege uur.

Nu zie ‘k de muur
met je portret
als danseresse bloot van voet
in bessenrood gewaad…
verloren staat.

De straat
die eerste nacht
je lach, brutaal gebaar
als van een slet,
het gloeiend vuur
der sigaret.
De boulevard
en ’t donker doods plantsoen,
je blauwe heliotropen volle hoed
en in een groen gloed
’t felijnen lijf dat zwichtte
en op jouw mond
joúw mond,
als droeve klacht die zacht verzwond,
Verlaine’s lichte
poëzie:
‘Voici…’

----------------------------------------------
apache - straatbandiet
heliotropen - blauwpaars getint
felijnen - ?