inloggen
voeg je poëzie toe

Poëzie

1872 - 1945

poëzie (nr. 1.109):

'k Ben als een land

'k Ben als een land dat strekt in middagzon
Onmeetbaar liggende akkers en deining
Van woud en duin, tot waar de horizon
Vergaat in 't licht van eigen verreining.
En 't evenwicht der wereld koelt de gloed
Van mijn verzwarend vlees en broeiend bloed
Tot eindloos aardrust en deining
Van krachten die geen mensenhand overwon.

In stralenspel leeft met de jaargetijden
Mijn ademing, zwaar van de geur der aard'
En uit mijn borst gevloeid gaat blinkend glijden
Door 't lage land der stromen trage vaart.
Mijn ziel beweegt in ademing en vloeden,
En groeit in 't mensdom, dat toch niets vermoeden
Zal van mijn ziel, onwankelbaar als de aard,
En breder dan zijn lijden en verblijden.

Doch hoger dan mijn zelfgeruste vreê,
En dan mijn lichtdoorgloorde dampen zweven
- Herin'ring van welk diepvergeten wee,
Of voorgevoel van onbegrijplijk leven,
Waaruit mijn eeuwige vastheid is ontstaan,
In wiens geheim ik weder wou vergaan, -
Voel 'k over mij de reis der wolken zweven
Der grote wolken komend van de zee.

Schrijver: August Vermeylen
Inzender: adm, 10 september 2007


Geplaatst in de categorie: individu

2.0 met 8 stemmen aantal keer bekeken 1.588

Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)