Zo nu en dan komt er een lichtstraal boren
Zo nu en dan komt er een lichtstraal boren
tot waar ik mijmer, in mijn droef gevang
dan kan ik eventjes de fijne zang
van een verdwaalde Vogel horen,
zo nu en dan…
Het venster is te hoog voor mijn bereiken,
zwak is de schemer, die er binnen dringt,
maar ‘t is somtijds of buiten iemand zingt
dat straks de wrede muren zullen wijken, -
zo nu en dan…
‘k Heb nog enkel sombere gedachten,
ik heb niets anders dan mijn welkend lijf,
toch straalt er in dit duister verblijf
een zweem van licht, na lang, geduldig wachten
zo nu en dan…
Mijn ligplaats is op glibberige stenen,
de kerker-wanden zijn zo hard en klam,
maar somtijds was het toch of iemand kwam,
die mij wou trooste’ en heerlijk mij deed wenen
zo nu en dan…
Ik denk wel aan het kleurig licht daarbuiten,
aan heel de zonn’ge wereld, die ‘k verliet.
dan moet ik dromen van een schoon verschiet
en ‘k zie de kerkerdeuren zich ontsluiten,
zo nu en dan…
De nacht is eenzaam, eenzaam zijn de dagen,
mijn stem is hees, verdroogd de tranenvloed
het is mij wel, en als ‘t zo wezen moet
vraag ik niet meer, dan zacht te mogen klagen
zo nu en dan…
Moet ik hier blijven, in de walm van ‘t kwade
in bitterheden, nimmer-meer verzoet?
O goede God! die niets onnodig doet,
Geef mij ‘n druppel nog van Uw Genade
zo nu en dan…
Verhoor goedgunstiglijk mijn een’ge bede!
Ik vraag geen uitkomst, geen verlichting van
het dorre leed, maar als ‘t niet anders kan,
schenk ‘n moment van tranenrijke vrede,
zo nu en dan….
Inzender: Redactie, 20 september 2007
gedichten.nl
Biografie van deze schrijverGeplaatst in de categorie: verdriet
lichtstraal
2.960
Geef je reactie op deze inzending: