Poëzie van Elisabeth Maria Post

1755 - 1812

poëzie (nr. 9):

Treurige verandering

O! wat is mijn ziel veranderd
Door der liefde treurigheid!
Voortijds was ik altijd vrolijk,
Als Natuur mij open lag;
Blijde met een dansend mugje,
En een wemelende worm;
Gaf een maagre bloem der heide,
Gaf een blaadje mij vermaak;
In het rijk van plant en dieren
Was de bron van mijn genot;
‘k Dronk daaruit met volle teugen
’t Reinste vergenoegen in.
In het rijk van plant en dieren
Vloeit voor mij die bron niet meer:
Al ’t vermogen om te delen
In der schepselen geluk,
Is in mij uitgestorven;
‘k Voel geen zachte banden meer.
Hoe het geure en gloeie, plat;
Vogels, alles zingt rondom mij,
Ik alleen zing niet en kwijn.
Weggezonken in gedachten
Pluk ik dikwijls blaadjes kort;
Onbedachtzaam slaat mijn stokje,
Plantjes van hun wortels af;
‘k Zie daarna, met spijt, de brokken
Der vernielde schoonheid aan;
‘k Schaam mij even, ‘k zucht en zink weer
In mijn diepe stille smart.
Liefde! gij die ’t hart vertedert,
Maakt gij ’t tevens koel en nors?
Liefde! - ja zijt ge ongelukkig,
Dan is uwe kwelling wreed.

------------------------------
gloeie: schitteren
plat: ronduit gezegd