Poëzie

1780 - 1856

poëzie (nr. 1.161):

De liefde op het ijs

De wintervorst vierde zijn lusten de toom
en vloerde met schotsen het meer en de stroom;
de veldvreugde ruimde voor de ijsvreugde plaats
en meertjes en stroompjes weerkaatsten de schaats.

Schoon Elsje, een boerinnetje, poezel en mals,
verloor in het zwenken de boot van haar hals
en Koenraad, de flinkste gezel van het oord,
ontdekt die en raapt die en rijdt ermee voort.

'Wat deert u, schoon Elsje!' zo vraagt hij alras,
terwijl zij al schreiende zoekt langs de plas.
'Mijn bootje' (zo snikt zij) 'helaas ben ik kwijt:
het viel in de sneeuw of misschien in een bijt.'

''t Was wis van een vrijer, tot meerder verdriet?'
'Neen, 't was van mijn moeder: ik kreet anders niet.'
'Kom, wis maar uw traantjes: wij vinden 't wel weer;
leg op maar, en zoek maar de baan op en neer.'

Zij rijden en glijden en snijden door 't ijs
en ijlen en zeilen het spiegelpad grijs;
hij snort haar vooruit met een zwierende zwaai
en vangt haar weer op met een krassende draai.

Zij wiegen en vliegen het baantje ten end
en zwenken opeens van het ijs in de tent;
zij klinken en drinken en leggen wat aan
en waaien en zwaaien opnieuw langs de baan.

Maar 't schaatsje van 't meisje glipt los van haar been:
zij struikelt en stuift als een sneeuwvlokje heen;
de knaap ijlt haar na, en heft ze op met een til,
en zoent, waar het zeer doet, de pijn wel weer stil.

Nu slingert ze al voort en al verder met hem,
de handjes in handen, al vaster van klem;
de kou maakt haar boutjes en kaakjes wel stijf,
maar innig toch voelt zij geen kou in het lijf.

Zij pozen en kozen: hij vleit haar een blos,
terwijl glipt er nogmaals een schaatsje weer los;
hij bindt en herbindt het, en weifelt en fleemt,
en vraagt en verkrijgt, en begeert nog, en neemt.

De landjeugd reed af en het maanlichtje klom,
en Koenraad gaf Elsje haar bootje weerom,
en gaf haar een ring en een kusje zo teer!…
Maar ging met haar hartje, en nooit gaf hij 't weer.