Poëzie

1898 - 1936

poëzie (nr. 1.238):

De doden en de kinderen

Kom vaak bij ons. Jij die begint te leven
Verstaat ons 't best en bent het dichtste bij.
Een kerkhof vind je, evenals een wei,
Een plaats goed om te draven en te spelen.

Je praat met dingen die geen antwoord geven,
Die enkel lachen, stil, lang, als de zon,
Er schaduwen als glimlachen doen zweven.
Ook grauwe stenen in een dartle bron

Zijn oude watermannen van heel vroeger;
Zij moeten stilstaan en zij lachen goedig
Als je, schoenen en kousen in de hand,
Over hun hoofden springt naar de overkant

Om tovenaars te zoeken in het woud.
Je gaat stil zitten op een dode boom,
Wilt blijven kijken, maar slaap maakt je loom.
Dan komen wij en worden even oud.