Het visje.
't Visje dartelt in het riet,
Duikelt langs de groene zomen,
Waar de visser is gekomen,
En zijn sprongen stil bespiedt.
Zie, daar laat hij 't lokaas zakken
Aan zijn lange hengelroe;
Visje, wacht! hij wil u pakken,
Wees voorzichtig, bijt niet toe!
Maar het visje schijnt verblind,
't Springt om 't lokaas heen en weder,
Trekt het koordje telkens neder....
'k Vrees, het smaak in 't wormpje vindt.
't Dobbertje wordt sterk bewogen,
Kijk!... 't verdwijnt geheel voor 't oog;
't Visje is door de schijn bedrogen....
Flap! daar ligt het op het droog.
Visje! 't spartlen komt te laat;
Weg is thans uw zoete vrijheid;
Droefheid volgt die korte blijheid:
Waarom goede raad versmaad?
Waarom 't lokaas niet gelaten
Aan die angel, loos vermomd?
Zie nu, want geen klacht kan baten,
Wat van eigenwijsheid komt!
Inzender: Redactie, 16 februari 2020
Geplaatst in de categorie: moraal