Poëzie

1878- 1929

poëzie (nr. 4.334):

o Late dag

o Late dag, gij smaakt naar water en naar rozen.
- Ik weet me alléen te zijn in 't wijde, koele huis;
'k geniet mijn eenzaamheid; ik voel mijn vrees verblozen;
ik voel 't verleên vergaan in teder blaêr-gesuis.

Reeds neigt de zon ter rust en lijkt 't gerijs der mane.
Er is geen komst die hoopt; er is geen leed dat wijkt.
Een vredige staat regeert die, buiten wens en wanen,
vermeert een zoet betrouwen en dat me-zelf gelijkt.

En de avond staat gestrekt aan deze muur vol bloemen
rijzig en ijl, gelijk de schaaûw der eeuwigheid...
Een bijen-zwerm die keert ik hoor dees woorden zoemen
die 'k, zwaar aan dracht, maar blijde en vroom, der Stilte wijd.