Poëzie

1886 - 1942

poëzie (nr. 4.137):

De ganzen schreeuwen lelijk in de vert’

De ganzen schreeuwen lelijk in de vert’,
Zij doen mij denken aan het Capitool,
Gij vreemde, zotte vogels, heel uw jool,
Het stemt tot nieuw vermaak mijn luimig hert.

Ik hoef u niet te jagen als het hert,
Wanneer ik straks in woud en herfst weer dool,
Ge zijt een winterspijs, al blijft de snert
Mij liever nog dan alle bout en kool.

Gij waggelzieke vogel, Moeder Gans,
Ge voert mij telkens weer in vreemde dans
Van ganzenbord tot het Romeins verleden.

Ge strooit op uwe vluchten in alle steden
En alle beemden schatten uit van sproken,
Die wonderbaarlijk met het leven stroken.