Poëzie

1814 - 1903

poëzie (nr. 1.645):

NOG EENS MEI.

Daar is mijn groene wereld weer,
Met al haar tinten zacht en teer,
In 't licht der zonnestralen.
Of zacht gedommeld in de schâuw
Der wolkjes die aan 't hemels blauw
Als dunne sluiers dwalen.

Daar ruist de vleugelslag door 't hout
Der bosduif die haar nestje bouwt;
Daar hoor ik de eerste slagen
Van 't heerlijk lied dat voor zijn bruid
De nachtegaal in 't lommer uit,
Om haar zijn min te klagen.

Wees, groene wereld! wees gegroet,
Met de eigen liefde in 't oud gemoed,
Als 't jonger hart deed kloppen.
Wat schoner dan de jeugd van 't jaar,
Met bloesems aan den appelaar,
En rozen in haar knoppen