Poëzie

1893 - 1920

poëzie (nr. 4.657):

DE JONGGESTORVENE

Gij moest zo vroeg van deze wereld scheiden
Die gij beminde schoon haar smaad u sloeg,
Van al de dromen die uw jong verblijden
Nog ongerept en woordloos in zich droeg.

En toch toen dood u 't koele bed kwam spreiden
Sprak gij geen woord dat om een troostwoord vroeg, -
Bereid als een die lang en schoon mocht strijden
Zeidet gij zacht: 'Ween niet, het was genoeg.'

Gij wist: - wij zwerven door dit vreemde leven
Bij vreugdes dag, bij droefheids duistre nacht,
Zoekend het woud waar liefdes klanken beven;

Maar eens vermoeid van aller dingen pracht
Vinden wij wat ons streven is gebléven:
Stiltes vallei daar 't vredig is en zacht.