Poëzie

1879 - 1926

poëzie (nr. 1.731):

IJdelheid

Wij wandlen een poos over de aarde,
een ogenblik slechts, een kleine stond;
we gaan door de "levensgaarde"
en blijven een korte tijd "gezond",

we slapen, we praten en eten,
och, alles slechts een kleine wijl;
't is gauw weer verdwenen, vergeten...
Is 't leven geen snellende pijl?

Ei, straks was het klein knaapje jarig :
't was de tuinman die bloemen gaf.
Helaas, hoe is die vreugd voorbarig:
't zijn bloemen op het jonge graf...

Hoor onder die bomen de zuchten
en zoenen van 't jonge, lieve paar;
helaas, in het leven zijn kluchten!
Zij stierven vóór 't einde nog van 't jaar...

We leven op aard slechts een schijntje.
Weet gij wie het beteren zal?
God houdt ons aan 't eeuwige lijntje.
Zo raken de paarden op stal.