Poëzie

1859 - 1938

poëzie (nr. 2.152):

In memoriam

Dàt was een lief mens, die wij nimmer zullen
Terug-zien, stervende als hij is geweest
Heel ver van wat hij lief-had, als een beest
Gezeuld in 't eerlijk graf-zijn, dat met mulle

Plof zacht viel op zijn trouwe hoofd, het rulle
Zand, dat's der dode' allerlaatst aardse feest.
O 't dood-stil graf, dat nooit weet wat geweest
Is 't arm mens-lijf, dat kan zo'n grafje vullen.

O Vincent, die zijt altijd goed gebleven
In 't arme leven dijn, krachtens 't zoet rijp
Bloeien alom op van uw bloem-zacht leven,

Daar ùw wereld om u zei, o grijp maar, grijp,
Waar gij niet kondt, daar gij niet woudt, o rijp,
Zacht mens, die kon niet aan dees aarde kleven.