Poëzie

1830-1899

poëzie (nr. 2.264):

HETE POOTJES

Een schalkaard had een bie gevaân
en hield ze bij haar vleren:
"Kom hier! - hij zag een jongske staan! -
kom hier mijn knappe kerel!
Hier heb ik zulk een schoon fatsoen
van beestje, ik wil ‘t u geven:
pas op maar van ‘t niet dood te doen,
en laat het beestje leven.
Kom aan; je hand; doe toe, ‘t vliegt weg;
doe toe want ‘t gaat ontsnappen!"
‘t Kind hield zijn handje toe: "Nie' waar,
hoe schoon dat is, hoe lieflijk!"
Ha! ‘t kindje wierd te laat gewaar
hoe schoon en hoe bedrieglijk.
Het liet het beestje los, en ‘t loech
de traantjes uit zijn oogskes,
en zei ‘t: "Het beestje is schoon genoeg,
maar ‘t heeft zulke hete pootjes.

(december 1860)