Poëzie

1861 - 1933

poëzie (nr. 2.268):

0 AARDE.

O Aarde, Aarde, die in donkre schoot
Het goud bergt en het licht der edelstenen
En 't erts, zo star, èn... de ogen draagt, die wenen
En lachen om wit, ach! hun staag ontvlood,

Boven 't dra welkend lip- en wangen-rood;
Die op uw vlak, van zon dóór wolk beschenen,
Als ogen lachen door hun tranen henen,
Wel liefst hun leden luchte dans-plaats bood, --

Waartoe ontdolf aan uw zwart ingewand
De mens het erts en 't fonkelend juweel
En 't goud, dat meer soms lokt dan liefst oog-licht,

En gunt ge 't hem als wapen in zijn hand,
Die wis ook anders won hem rijklijk deel
Van al de weeld', die ge uitstalt voor 't gezicht?