inloggen
voeg je poëzie toe

Poëzie

1886 - 1942

poëzie (nr. 2.392):

Een landman strijkt met forse streek de zeis

Een landman strijkt met forse streek de zeis,
De zomerdag is weder rijk aan leven,
Ik beid nu onbevreesd de laatste reis,
Die veler hart staag van angst doet beven.

Zijn al mijn zonden mij dan och vergeven,
Leef ik, zoals ik steeds begeerd heb, wijs?
Ik won de zielenvrede, hoogste prijs,
Waarnaar men in dit veeg bestaan kan streven.

Terwijl Spinoza eens de Waarheid zag
Gelijk een driehoek, snel en scherp omlijnd,
Zoude ik haar liever zien als een glimlach,

De glimlach, die ook rust op Boeddha’s trekken,
Die naar ik hoop op mijn gelaat verschijnt,
Als ik het moede lijf voorgoed zal strekken.

Rijmproeven (1937)

Schrijver: Reinier van Genderen Stort
Inzender: Redactie, 14 juni 2014


Geplaatst in de categorie: filosofie

4.0 met 1 stemmen aantal keer bekeken 317

Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Joanan Rutgers
Datum:
15 juni 2014
Prachtig hoe deze mij onbekende dichter reeds in dit leven de vrede van zijn ziel heeft ervaren! Hij was reeds verlicht! Hij hoopte, dat zijn gestorven lichaam de glimlach zou vertonen, die hij zielsmatig heeft ervaren. Toch was zo'n zichtbaar teken niet echt nodig, daar de ziel, eenmaal bevrijd van het aardse geploeter, los is van het aardse omhulsel. De glimlach is dan veel groter en vol mysterie en goddelijke wijsheid. Ken je zielsdiepten, dan weet je hoe het er zo ongeveer in het hiernamaals aan toe gaat!...

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)