Poëzie

1864 - 1924

poëzie (nr. 5.031):

Hare buik is zo welvende en zacht

Hare buik is zo welvende en zacht
Als van de wijde zee een ronde golf,
Die een oneindige lichtglans bedolf
Binnen zijn tedere en donzen vacht.

Van uit die tedere en donkre nacht,
Waarmee zij haar schatkamer overscholf,
Zal stijgen, die zich zelf uit haar opdolf,
Tot vrijheid ene lichte gouden vracht.

Een lichte schone schaar van bloeiende kindren
Zal hieruit stijgen naar haar schone borsten,
Ik zie ze spelen in de nevels ginder en

Mijn ogen niet naar hier terugzien dorsten.
Goud zijn hun lichamen, zij zinderen
Door de luchten, en stillen alle dorsten.

---------------------------------
uit: Sonnetten (1934)