inloggen
voeg je poëzie toe

Poëzie

1868 - 1947

poëzie (nr. 3.113):

WOUD-EENZAAMHEID.

Hier, tussen hoge heuv'len ingezonken,
Ligt, eeuwig koel, de donkre waterplas,
Klaar-kaatsend, als het rimp'loos spiegelglas,
De hoogste loov'ren van de zon doorblonken.

Hoe zacht wij naderde', onze stille pas
Had storend in die eenzaamheid geklonken,
De raven vloden op met luid gekras,
Der spechten haam'ren stilde in de oude tronken.

Op verre hofstee stierf met zwak geluid
Een haanklaroen in 't brandend middaggloren,
De insecten gonsden rond der bramen blaân...
De bleke roze zond haar geuren uit...
Weet gij nog, Lièf, hoe lang we in droom verloren
Aan dit klaar water hebben stilgestaan?

Gedichten (1918)

Schrijver: Frans Bastiaanse
Inzender: Redactie, 4 maart 2017


Geplaatst in de categorie: eenzaamheid

3.0 met 3 stemmen aantal keer bekeken 344

Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)