Poëzie van Laurens van der Waals

1885 - 1968

poëzie (nr. 0):

Beschenen stadje.

Het stadje op het verre veld
beneden ons, in mist verscholen,
heft zijne toren, half verholen,
in 't licht dat met de mist versmelt
en door de gouden schemer snelt
het vlottend schaduwig geweld
der vlugge wieken van de molen.

De hemel, wolkeloos, omvat
de prille tere zuiverheden
van licht en lucht te saamgegleden.
- De stille paarlemoeren stad,
die dof de dauw beslagen had,
verglanst zacht in het diepe bad
van zondoorwaasde vochtigheden.

De vreugde, die het hart ontwelt,
zoekt samenzang van zachte koren,
vangt klanken door de wind verloren
die zij tot zangen samensmelt.
- Of glazen klok, gebarsten, belt
verbeven over 't vochtig veld
de broze slagen uit de toren.