inloggen
voeg je poëzie toe

Poëzie

1865 - 1940

poëzie (nr. 3.209):

Eensaamheid.

Mij vuurtje en ik is op wag,
mij vuurtje en ik alleen;
die awendster
wenk al van ver
en die velde slaap om-heen.

En stadigies sterwe die dag,
so's éen in sij armoed verlaat,
ongesien, ongeag,
sonder suggie of lach,
waar niemand van weet of van praat.

Nou blij die lug alom
in stil aanbidding staan;
geen tampende bel
wat die ure tel,
- net die sterre wat kom en gaan.

Die osse, met koppe gebui'e,
herkouwe nog stil in die nag,
tot éen v'r éen buk
en gaat lê bij sij juk,
met 'n sug, na die trek van die dag.

Mij vuurtje is al wat nog leef
in die eindeloos ruim met mij,
en sij stemmetje dwaal
so's 'n deuntje wat draal
om dage lang verbij,

om jonkheids blije more
en laggies lang verlewe.
Dan voel ik 'n traan
in mij oge staan
en ik fluister ‘Heer, vergewe!’

Die slapende velde lê wijd,
en wijer die donkere see,
wat mij vuurtje en mij
van awend skij
van die wereld se vreugd en wee;

ik weet daar is feest van a'end
in menig verligte saal,
maar geen een wat mij mis
bij die dans en die dis
- 'n balling vergeet en verdwaal.

Maar al is ik ver van die skaar,
in eensaamheids woning getrede,
ik voel mij so's éen
met die Heer alleen
- 'n kind aan Sij boesem tevrede.

Die vlakte en andere gedigte (1908)–

Schrijver: Jan F.E. Celliers
Inzender: Redactie, 20 juni 2017


Geplaatst in de categorie: eenzaamheid

3.0 met 3 stemmen aantal keer bekeken 896

Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)