Dat was niets meer…

Dat was niets meer dan een even-wuiven
van kleine handjes, zo blank als duiven,
in ’t avondver;

niets meer dan, plotseling, het opgeflonker
van eêlgesteente in het wordend donker
gelijk een ster;

niets meer dan ’t kraken van kleine voeten
op ’t weggegrint en, om mij te groeten,
een licht gegil… –

En tóch voldoende om, hoe vele dagen,
niet meer te klagen, niets meer te vragen
en stil te wachten, wat komen wil…

Biografie van deze schrijver

wuiven avondver voldoende

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 1 stemmen 216