Poëzie

1863-1919

poëzie (nr. 74):

'T IS LAAT AL IN DE NACHT. DOODSTIL IS 'T HUIS

'T is laat al in de nacht. Doodstil is 't huis.
Niets hoor 'k dan klokgetik en gasgesuis.

Met dwaze drukte zie 'k de slinger gaan,
Opglanzend, doffer glimlicht, af en aan.

'T is, of me in 't kleine, domme ding verscheen
De wijze tijd, en ernstig knikte: Neen.

De tafel ligt vol opgeslagen boeken:
Mijn leven heb 'k vermorst met wijsheid-zoeken.

De bladengolving lijkt een sneeuwbergketen,
De kille toppen van het mens'lijk weten.

In't laagland hoopte ik 't uitzicht-boven wijd:
Steeds wijder welfde zich de oneindigheid.

In blauwe slierten hangt sigarendamp
Als vage mijmeringen om de lamp;

Koud valt het licht uit grijs omwolkte kap
Op sneeuwgebergt' van starre wetenschap.

Zo zat ik iedere avond, jaar na jaar;
Aan kennis heette ik rijk, ik bedelaar.

En 't was, zoals men vaak in dromen ziet:
Je mòèt iets vinden, en je kunt het niet.

'K ga naar 't balkon: lichtkevers op de landen,
Zie 'k hier, daar, ginds, angstige lichtjes branden.

Glimwormpje Blijdschap, waagt het op te zweven,
Spartelt zich dood in 't smartenweb van 't leven.

Ontzaglijk straalt Orion's majesteit.
Ik haat, haat, haat zijn zielloze eeuwigheid.

Glorie van werelden, wat gaat ze me aan?
Die 't meest me liefhad, heb 'k verdriet gedaan.

'T geluk van 't leven heb ik niet geteld:
Die 't meest ik liefhad, heb ik 't meest gekweld.

'K had eens een troost: die ik heb liefgehad,
Bewaart de herinn'ring als een heil'ge schat.

En borende sekonden knaagden stuk
Beider herinn'ring, en mijn grootst geluk.

Tot berusting is ook die smart vergleden.
Dof hoor 'k de zee; ver, als het dood verleden.

En 'k ga weer zitten; luister naar het gas.
En 't is zo vreemd: net of 'k een ander was.

Onwerkelijk staan de dingen om me heen.
Het gaslicht suist. De slinger knikt van Neen.