Poëzie

1849 - 1934

poëzie (nr. 3.353):

Duet

Zij zongen te samen duetten
In 't naderend schemeruur,
Zij, grilligste der brunetten,
Hij, vol van poëtisch vuur.

Zij zongen: ‘Ich wollt' meine Liebe’;
Zij zongen van liefde's verdriet,
Van liefde's vreugden en weelden,
Zij zongen ook Fauré's lied:

‘Saluez! c'est l'amour qui passe!
Saluez, saluez! c'est l'amour!’
En hij werd niet moede te zingen:
‘Saluez, saluez! c'est l'amour!’

Snel vloden de vlugge dagen
De vluchtiger weken heen;
Hij zag, dat zij wuft was en ijdel,
En zij, dat zijn liefde verdween.

Weer raakten haar vingers de toetsen
En speelden 't accompagnement;
En lokkend verhief zich, als vroeger,
Het thema, zo wel bekend.

Het klonk als: ‘.... l'amour qui passe’,
En spottend zag zij hem aan;
‘Saluez! Maar waarom salueren?
De liefde is voorbijgegaan!’

‘C'est l'amour... qui passe,... qui passe’,
En zij gaf nog het thema aan;
Maar hem klonk 't als een lied uit de verte -
't Was alles voorbijgegaan.