Poëzie

1774 - 1829

poëzie (nr. 3.398):

Redding

Redding! zaligend verblijden!
Redding! zegen van het lijden,
die de borst van vreugd doet slaan;
door uw diepe zielontroering,
door uw zalig hartontsnoering
roepen wij met geestvervoering:
‘Wat God doet, is welgedaan!’

Redding! wellust na de smarte!
O hoe schokt gij thans ons harte,
en ontwringt ons traan bij traan!
Al dat eindloos zielverschrikken
schijnt thans 't leed van ogenblikken,
wordt de bron van 't hoogst verkwikken:
‘Wat God doet, is welgedaan!’

Ja, de gruwlen zijn gewroken;
de aard, niet meer in 't stof gedoken,
ziet verrukt de hemel aan;
hoort de jubeltonen schallen;
naast hun honderdduizendtallen
moest geweld en heerszucht vallen;
‘Wat God doet, is welgedaan!’

Plekje gronds ons allen heilig!
Plekje gronds waar eenmaal veilig
wieg en bakermat mocht staan!
Vaderland! uw gruweldagen,
al uw jammren, al uw plagen
zag gij van uw bodem vagen...
‘Wat God doet, is welgedaan!’

Vaders! Moeders! al uw wenen,
al uw zielangst is verdwenen,
dankend ziet ge uw kroost weer aan;
in uw tranen, angst en zorgen,
aangegroeid bij ieder morgen,
lag wat u thans streelt verborgen;
‘Wat God doet, is welgedaan!’

In de losgebarsten stormen,
in hun aarde en lucht misvormen
lacht ons nieuwe leefkracht aan;
't vruchtbaar veld eist moeilijk ploegen;
zielrust volgt het drukkend zwoegen;
uit de vrees ontkiemt genoegen;
‘Wat Goed doet, is welgedaan!’

Ja, mijn vrienden! wat in 't leven
ons doet hopen, ons doet beven,
of ons moedloos stil doet staan;
hoe gedrukt door 't naar ontberen,
of verblijd om 't lot verkeren,
altoos zal ons de uitkomst leren:
‘Wat God doet, is welgedaan!’