Poëzie

1868 - 1922

poëzie (nr. 5.270):

En er werd een grote stilte

Marcus IV : 39.

Er woei een grote storm van smart
Over mijn levenszee,
De baren sloegen over mijn schip.
Alzo, dat het vol werd van wee.

En Jezus was mét mij in het schip,
Maar nu was het nacht en Hij sliep.
Ik wekte Hem op in mijn grote angst.
Ik wekte Hem op en riep:

'Bekommert het U, o meester, niet,
Dat ik verzink, verzink?'
Hij, opgewekt zijnde, bestrafte de wind,
Die aanstonds liggen ging.

Hij sprak tot de golven: 'Zwijgt, weest stil!'
De golven legden zich neer,
En er werd grote stilte. Ik sprak
Vol eerbied: 'Het is de Heer.'

Ik sprak: 'O mijn ziel! waarom zo bevreesd?
Hoe is uw geloof zo klein?
Het is de Heer, wie ook de wind
En de zee gehoorzaam zijn.'