De maan verrijst

Het duister doet de tinten samenvlieten
En dekt met fulpen nacht het schel azuur.
Nu gaat de glimvlieg heen en weder schieten
Gelijk een star, gelijk een dansend vuur.

De stilte bidt. Een tempel is natuur
En de aard voelt zich met vrede als overgieten...
Het is de zelfde heilige avonduur'
Als toen ik 't eerst heur aanblik mocht genieten. -

Eerbiedig denk ik aan het jong voorleden:
Ik hoor heur stem, ik hoor haar zachte schreden,
Op bloemengeuren stijgt haar naam omhoog.

Wat zou dat zilver op de bergtop wezen?...
Daar is de maan in al haar glans verrezen:
Zo rijst Mathilde voor het dromend oog! -
--------------------------------------------------------
Uit: Verzamelde gedichten

Biografie van deze schrijver

Muze

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 15 stemmen 2.873