Poëzie

1830-1899

poëzie (nr. 3.842):

ABELEN

Versgevelde abelenbomen
liggen langs de grachten heen,
die de oude zandweg zomen,
hoofd en armen afgesneên.

Sterke stammen, kon dat wezen,
gij, die, op en in de grond,
met uw voeten vastgevezen,
vamen diep, ondelgbaar, stondt?

Gij, die 't zwaar geweld der winden,
kreunende, op uw kruinen droegt;
die zo lang de boosgezinde
wintervijand wedersloegt?

't Edel hoofd intweengespleten,
knoken in de grond geboord,
wie heeft 't al u afgebeten,
dat uw schoonheid toebehoort?

Spillen zie 'k, en spanen, dragen;
splenters, uit uw hoofdgewaai;
takken uit uw toppen zagen,
kerven af uw tenen taai!

Elk komt uit en wondt en snijdt u;
raapt en rooft, met volle hand;
nu dat, omme' en verre en wijd, uw
hoge krone ligt in ‘t zand.

Vijandschap, aan alle zijden,
woedt om uwe ellendigheid:
heeft u ooit, in vroeger' tijden,
vrede en vriendschap één ontzeid?

Edel volk, wanneer gij wachttet,
langs de weg, en schaduw smeet
op die, moegegaan, versmachtte 't
zonnevier, was 't iemand leed?

Iemand leed! Ach, laat mij weten
wie dat 't is, die, afgemat,
heeft ondankbaar neergezeten,
in de schaduw! Leert mij dat!

Meermaals mocht ik asem halen,
vluchten onder 't groene dak,
als het zweerd der zonnestralen
scherp mij in de lenden stak.

Bomen, in uw loverlane,
tellende, een voor een, u al,
's zomers, zoete abelenbane,
zelden ik nog komen zal!

't Deert mij zo! - De abelenbomen
liggen langs de grachten heen,
die de oude zandweg zomen,
hals en handen afgesneên!

----------------------------------------------
vastgevezen - vastgeschroefd
vamen - vadems (lengtemaat)
wedersloegt - weerstand hebt geboden
knoken - takken
spillen - takken
spanen - gekloofd hout, planken
hoofdgewaai - waaiende kruin
omme - rondom
was 't iemand leed? - had iemand daar last van?