Poëzie

1756 - 1831

poëzie (nr. 303):

De kunst der Poezij

Dichtkunst is Gevoel

Mijn vrienden, laat wie 't lust, hier andre gronden stichten!
Mij is 't gevoel de bron; bij mij 't gevoelen, dichten.
Neen, geen verbeelding, dan ontstoken door 't gevoel,
Is dichtkunst; geen geweld van ijdel klankgejoel
Dat dondert, loeit en bromt, en oren doof doet suizen,
Geen vinding van 't vernuft, geen smaakloos letterpluizen,
Geen dweepzucht die de geest, in logge kou verstijfd,
Met gesels opzweept, en in duizling ommedrijft;
Neen, zacht, neen, teer gevoel, dat niet in woeste wieling
Heromzwiert, maar 't gemoed steeds uitstort in bezieling,
Zich meedeelt, zich verliest in 't voorwerp dat men zingt,
En geen gevergde toon zich ooit van 't harte dringt.

Van hier dan 't dwaas geklap van valse Theoristen!
De dichtkunst des poëets, de godsdienst van de christen,
Is één: Geen pijniging, die hersens tergt en prangt;
Uitstorting van 't gevoel, dat heel Gods rijk omvangt.
Weg ijdle kluisters van 't verhardend letterblokken!
De vleugels van de ziel, de vuurgloed aangetrokken,
Waarin de Liefde zweeft, en omgrijpt wat zij vindt,
En 't stoflijk van het stof in 't stoflijk stof verslindt!
Neen, dichtkunst is gevoel, gevoel de band ontsprongen,
Behoefte van 't gevoel, door geen geweld bedwongen.
Geen dichter, die het vers of navorst, of gebiedt!
Maar, wie het uit de stroom van 't bruisend harte schiet!