Poëzie

1896 - 1933

poëzie (nr. 446):

O kinderen van mijn dromen

O kinderen van mijn dromen,
O bloemkens van mijn tuin,
Wat buigt ge droef en lome
Uw tengere kopkens schuin.

Ge waart zo fris te voren
Als klokskens van de mei,
O lievekes, geboren
Uit droom en mijmerij.

En 'k heb u, stil-bewogen,
Gevoed, bij nacht en dag,
Met regen van mijn ogen,
Met zonne van mijn lach.

Ik wil u niet zien welken;
Ge moet herleven nog.
O liefde, warm die kelken,
O zonne, zoen ze toch,

En koester, lieve, goede,
Mijn zielekinderen weer;
Ik kan ze niet meer voeden:
'k Heb geen illusies meer.