inloggen
voeg je poëzie toe

Poëzie

1859 - 1941

poëzie (nr. 463):

Lach

Ik heb gelachen, wijl ik niet wou schreien
Toen mij de vriend mijns harten had verraden
Ik stond alleen aan 't kruispunt onzer paden
Hij ging, waar blijden zich ten feestdans reien

Vaarwel den weg dien wij te zaam betraden
Mijn gids verlaat mij in donkere doodsvalleien
Waar zon noch bloem mijn blik met hoop wil vleien
En 'k eenzaam moet door wilde stroomen waden

Lang valt de weg aan wankele voeten
Wanneer geen arm de zwerversmoede beuren
Geen vriendenstem de stilte komt verzoeten

Wie mij verried zal ik die nog betreuren?
Geen traan voor dezen!!
Ik lachte weer, al zou 't mijn lippen scheuren.

Schrijver: Helene Swarth
Inzender: Carmen, 5 juni 2004


Geplaatst in de categorie: ex-liefde

3.5 met 4 stemmen aantal keer bekeken 1.727

Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)